تباهی هنر هفتم: زمانی که مدیران فرهنگی به فروش بلیت و کمدی‌های گیشه‌ای می‌بالند – آخرین اخبار سینمای ایران و جهان
سینماپرس: ساسان سالور تهیه کننده سینما در خصوص سیاهی فیلم های اجتماعی و وارونگی تولیدات سینمایی و تلویزیونی و افتادن در دام امر به منکر و نهی از معروف با سینماپرس گفتگو کرد.
تهیه کننده فیلم های سینمایی «هایلایت» و «سه کام حبس» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: در سینمای ایران مهم نیست که شما چه می سازید، مهم این است که چه کسی فیلم می سازد! این درد بزرگی است! به عنوان مثال اگر یک فیلمنامه مشترک را دو فیلمساز مجزا تولید کنند اگر مسئولان با یکی از آن ها مشکل داشته باشند فوراً به او انگ سیاه نمایی می زنند.
وی ادامه داد: برخی دوستان فیلم های تند اجتماعی می سازند و هرگز هم آثارشان دچار ممیزی نمی شود اما عده ای دیگر حتی اگر نقد کوچکی داشته باشند بلافاصله متهم به سیاه نمایی می شوند. این مصداق بارز اعمال سلیقه مسئولان و بی قانونی در هنر هفتم است. قاعدتاً فیلم اجتماعی این است که بخشی از حقایق جامعه را به تصویر بکشد. قطعاً بخش هایی از هر جامعه سرشار از تلخی و سیاهی است؛ بدیهی است که ما نمی توانیم بگوییم همه زندگی شیرین است و سرشار از مسائل شاد و مفرح!
سالور تأکید کرد: ما نمی توانیم در سینما معضلات اجتماعی را کتمان کنیم؛ رسالت سینما اتفاقاً نشان دادن حقیقت است اما این نکته مهم است که فیلمساز چه نگاهی دارد و با چه رویکردی مبادرت به ساخت فیلمش می کند. قطع به یقین برخی از فیلم های اجتماعی می توانند بزهکاری و معضلات را درمان کنند. بخش عمده ای از فیلم های سینمای اجتماعی جنبه اصلاح گری جامعه را دارند و ما نباید همه را با یک چشم نگاه کنیم.
این سینماگر در بخش دیگری از این گفتگو تصریح کرد: مثلاً در موضوع اعتیاد شما ببینید چقدر معتاد در جامعه وجود دارد؛ این همه مراکز ترک اعتیاد برای چه تأسیس شده؟ برای اینکه جامعه سرشار از افراد معتاد شده است. هزاران ارگان دولتی و خصوصی برای درمان اعتیاد تأسیس شده اند خوب سینما موظف است به عنوان یک رسانه بسیار مهم و اثرگذار در این وادی کوشا باشد و چهره پلید اعتیاد را به عموم افراد جامعه و به ویژه نسل جوان بشناساند تا به این سمت و سو کشیده نشوند.
وی افزود: اما از آنجا که سینمای اجتماعی دچار سانسور و ممیزی و انگ زدن شده تا فیلمسازی به سمت اعتیاد برود فوراً می گویند تو داری سیاه نمایی می کنی! این نگاه و این طرز برخورد اشتباه است.
سالور خاطرنشان کرد: مسئولان اگر می خواهند فرق سینماگر متعهد با سینماگر کاسبکار را بشناسند باید نگاهی کنند به اینکه جشنواره های جهانی از کدام فیلمسازان استقبال می کنند! کسانی که اسم فیلمساز را نمی شود روی آن ها گذاشت در آن طرف عرصه را به دست گرفتند و می گویند هر فیلمی در ایران مجوز می گیرد دولتی است و نباید مجوز داشته باشد و باید زیرزمینی باشد تا در جشنواره های آن طرف حضور داشته باشد یا از آن طرف ساخته شده باشد. این آثار از نظر کیفی از حداقل ها برخوردار هستند. این وظیفه متولیان فرهنگی و سینمایی است که باید از فیلمساز داخل کشور حمایت کنند تا آن طرف نرود.
تهیه کننده فیلم های سینمایی «بدرود بغداد» و «تمشک» تصریح کرد: وقتی مدیران فرهنگی به میزان فروش بلیت و کمدی های در حال اکران افتخار می کنند نمی توانیم انتظار بیشتری از هنر هفتم داشته باشیم. برای آن ها آن میزشان مهم است، گزارش و بیلان برایشان مهم است. نمی گویند این فروش چه لطمه ای به سینمای اندیشه ورز و واقعی می زند. ۸۰ درصد سالن ها امروزه در اختیار این آثار طنز و این فجایع فرهنگی است. مدیر فرهنگی باید از سینمای اندیشمند و اجتماعی حمایت کند. مدیران فرهنگی باید بپذیرند بخش عمده ای از سینماگران حقیقت را می گویند و جنبه اصلاح گری دارند.
وی ادامه داد: مسئول فرهنگی کسی است که این واقعیت را بپذیرد که امروز خرید مواد مخدر از خرید نان راحت تر شده! به نحوی که شما به راحتی و ظرف مدت کمتر از ۵ دقیقه در برخی پارک ها می توانید مواد مخدر خریداری کنید اما برای تهیه نان باید ۲۰ دقیقه در صف بایستید! ما نباید گزارش غلط به مردم بدهیم؛ نباید مردم را ملعبه دست خود کنیم. ما باید از سینمای اجتماعی حمایت کنیم.
سالور یادآور شد: بنده بارها به مدیران سینمایی گفتم شما تنها به سینما کمدی بها داده اید و باعث شده اید که سینمای ایران در تمامی ژانرهای دیگر دچار ایستایی شود! ممیزی های سلیقه ای شما سینماگران را با بحران روبرو کرده؛ حتی شوراهای شما به صورت سلیقه ای عمل می کنند. ما ضعف را باید بگوییم که آن ها ببینند و تدبیر بیندیشند برای درمان این ضعف ها!
وی در پایان این گفتگو افزود: اینکه به ما می گویند درد را نشان ندهید بسیار بد است؛ درد را باید گفت تا مسئولان به فکر درمانش باشند. یک نکته دیگر هم که ما را به شدت دچار معضل کرده فیلم هایی هستند که پروانه نمایش از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دارند اما نهادهایی مانند شهرداری یا حوزه هنری می گویند ما سالن های مان را برای نمایش این آثار نمی دهیم! آیا این مصداق بارز بی قانونی و بی اهمیت بودن مجوز وزارت ارشاد نیست؟ این بسیار بد است که نهادهای حاکمیتی خودشان خودشان را قبول ندارند و هر کسی برای خود بر اساس سلیقه خود قانون وضع کرده است.
