دیدارهای شگفت‌انگیز و گفتارهای عجیب؛ وزیران دیروز و امروز ارشاد در تقابل
جبار آذین
دیروز آیین و مراسم بدرقه اسماعیلی وزیر پیشین وزارت ارشاد و ورود صالحی به این وزارتخانه به طور رسمی با حضور مسئوولان، رسانه‌ها، گروهی از هنرمندان و چندتن زینت‌المجالس و میهمانان عمدتاً خودی در تالار وحدت برگزار شد و حاشیه‌های فراوان به دنبال داشت.
به ظاهر بنا بود این مراسم در سازمان سینمایی برگزار شود، اما چرا در آنجا چنین نشد، معلوم نیست.
پیشتر و قبل از رسانه‌ها به طور طبیعی مدیران و کارمندان سازمان سینمایی در جریان این نوع رخدادها قرار می‌گرفتند، ولی در این زمینه هیچگونه اطلاع رسانی نشد و آنها از برگزاری این برنامه بی‌اطلاع بودند.
جالب اینکه، از مدیران کنونی سازمان،کسی در مراسم یادشده حضورنداشت!
دراین مراسم آمدورفت، عارف، صالحی و اسماعیلی به ایراد سخنرانی پرداختند. دربرخی رسانه‌ها کم و بیش و در خبرگزاری دولتی که گویا همچنان این تفکر بر آن حاکم است که مبلغ دولت سیزدهم است، صحبت‌های اسماعیلی با آب وتاب و چند برابر سخنان صالحی منتشر شد. اسماعیلی وزیر پیشین ارشاد که در دوران وزارت او و ریاست رفقایش در سازمان سینما، سینما در دام فرقه‌گرایی و انحصار و مسیر حزبی قرار گرفت و سینما بیمارتر و سینماگران بیکارتر و منزوی‌تر شدند، در صحبت‌های غریب خود از مدیران و همکارانش بویژه سازمان سینمایی به تندی انتقاد کرد که برخی، حدود را رعایت نکرده‌اند.این درحالی است که او تمام قد از مدیرکل متخلف ارشاد رشت که قانون و شرع هم او را محکوم نمود، حمایت کرد.
در واقع در کل اسماعیلی از عملکردهای خود دفاع کرد و صالحی با تشکر از مدیران قبلی وزارت ارشاد از اقدام‌های آینده خود و لزوم هم‌افزایی با اهالی فرهنگ و هنر و توجه بیشتر به اهداف فرهنگی و کار و زندگی هنرمندان گفت.
عارف معاون اول دولت وفاق ملی طی سخنانی، وزارت ارشاد را نهاد حکومتی خواند و از بازگشت هنرمندان داخلی و خارجی به عرصه هنر و کشور صحبت کرد.
گرچه سخنان عارف و صالحی بر محور مساله وفاق ملی بود، ولی هیچکدام از راهکارهای درست و قابل اجرا جهت دستیابی به وفاق ملی در حوزه‌های فرهنگ و اقتصاد و جامعه،رچیزی نگفتند.
صالحی هم مشخص نکرد که آیا می‌خواهد ادامه دهنده راه اسماعیلی‌ها باشد یا راهی دیگر در پیش خواهد گرفت و به برنامه‌ها و مدیران و مسوولان جدید ارشاد نیز اشاره نکرد.
مراسم تودیع و معارفه وزرای سابق و جدید ارشاد، بیش از آنکه، امیدبخش و راهگشا باشد، اجرای یک سنت سیاسی و رسمی بود.
