فریاد یک «پیر پسر»: مدیران برای به روی پرده رفتن این فیلم دست به کار شوند!

علی رحیمی بازیگر «پیر پسر» امیدوار است مدیران سینمایی جدید برای اکران آن کاری کنند تا ارزشهای این فیلم دیده شود و پشت صف اکران نماند و همه اقشار، سهم عادلانه ای در ساخت و نمایش آثار سینمایی در سرزمین مادری شان داشته باشند.
به گزارش رسیده، او در فیلم اکتای براهنی با نام «پیر پسر» بازی کرده که به گفته کارگردانش به دلیل تایم سه ساعت و دوازده دقیقه ای، هنوز موفق به اکران عمومی در ایران نشده است.
رحیمی سالهاست کار بازیگری می کند. او متولد یکم فروردین سال 1366 است و در فیلم هایی چون «ژن خوک»، «لتیان»، «اتاق تاریک»، «پل خواب»، «پیر پسر»، «هستی و زمان» و … و فیلم های کوتاه «آسمان خاکی» و «سالمون» حضور داشته و جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره تئاتر مقاومت را در سال 1386 به خاطر بازی در نمایش «زمستان ۶۶» نوشته محمد یعقوبی دریافت کرده است.
رحیمی گفت: هر چند کارشناسی ام را در رشته روانشناسی بالینی گرفته ام، اما بعد از تحصیل به طور جدی پیگیر سینما شدم. اتفاقا در همان اولین کار نمایشی ام جایزه بهترین بازیگر جشنواره مقاومت را گرفتم. در سالهای اول حضورم در سینما در چند بخش در پشت صحنه کار کردم و مدتی هم از سینما دور بودم تا اینکه سال 93 در اوج نا امیدی با اکتای براهنی آشنا شدم که منجر به بازی در «پل خواب» شد. بعد از آن فرصت این را پیدا کردم با کارگردانانی مثل سید رضا میرکریمی در «دختر»، وحید امیرخانی در سریال «روز های روشن»، سعید سهیلی در «گشت ارشاد دو»، روح الله حجازی در فیلم های «روشن» و «اتاق تاریک» و سریال «نوبت لیلی»، با رهبر قنبری در «فصل بلوغ» و با مانی باغبانی در فیلم «هستی و زمان» همکاری کردم.
او افزود: آشنایی ام با براهنی که الان رفیق 10 ساله و به جرأت می توانم بگویم بهترین رفیق و استادم است، به بازی در فیلم سینمایی «پیر پسر» منجر شد که به نظرم بهترین فیلمی بوده که تاکنون در آن حضور داشته ام. «پیرپسر» در چند جشنواره مطرح دنیا مثل پرده بزرگ آمستردام هلند (بهترین فیلم پرده بزرگ)، گالوی ایرلند (بهترین فیلم بخش سینمای جهان) و جشنواره ترانسیلوانیا (جایزه بهترین بازیگر مرد برای حسن پورشیرازی و بهترین پرفورمنس برای مجموع بازیگران فیلم) را دریافت کرده و در بخش مسابقه جشنواره لوکا ایتالیا و یک جشنواره دیگر در کشور آلمان و یکی هم در انگلستان در بخش مسابقه پذیرفته شده است. مطمئناً هم با این روند در فستیوال های بیشتری شرکت خواهد کرد و افتخار آفرینی برای ایران خواهد داشت.
این بازیگر گفت: کاش مسئولان فرهنگی مملکت، دیدگاهشان را در مورد فیلم هایی از این دست تغییر می‌دادند. وقتی یک قصه درست با بهترین بازیگران و عوامل در یک سرزمین ساخته می شود و اتفاقاً آن اثر در جشنواره های مختلف و تراز اول جهانی افتخار کسب می کند، از همه جهات آنرا ساپورت می کنند و برای نمایشش چه در داخل و چه در خارج از کشور تمام تلاششان را می کنند، اما اینجا گویی کسی متولی این مهم نیست یا حداقل حواسش به سینما نیست. امیدوارم مدیران سینمایی برای اکران «پیر پسر» کاری کنند. واقعاً اینکه چرا در سرزمین ما فیلم هایی از این دست که صاحب تفکر هستند، مهجور باقی می مانند، همیشه برای من جای سوال بوده.
رحیمی ادامه داد: به عقیده من سینما نسبت به ورزش و اتفاقات اجتماعی دیگر، تاثیر بیشتری در ذهن و دیدگاه مردم دنیا می گذارد. فرض کنید یک مسابقه ورزشی شاید نهایتاً دو سه بار از هر رسانه ای پخش شود و خروجی آن برای تماشاگر آورده چندانی به لحاظ فرهنگی و یا اخلاقی ندارد یا اگر هم داشته باشد، به غلظت و تاثیرگذاری سینما نیست، اما یک اثر سینمایی سالها می تواند برای بسیاری از مردم جهان پخش شود و با غلظت و رنگ بیشتری اشاعه دهنده فرهنگ یک سرزمین و یا همراه با تقبیح یک فعل زشت، تشویق به یک امر انسانی و یا حتی تداعی گر مفهوم درستی از یک اتفاق باشد. مثلاً سالها پیش کوبریک «پرتقال کوکی» و «شاینینگ» را می سازد یا برادران کوئن «فارگو» را می سازند. یا رومن پولانسکی و خیلی های دیگر مفاهیم و اخلاقیاتی که در آثارشان در آن سالها بوده است بشدت تاثیرگذارتر از مثلاً فینال دو تیم پایتخت نشین انگلیسی بوده است، زیرا همین امروز خیلی از مردم ممکن است آثار این کارگردانان را برای بار چندم تماشا کنند و هر بار شاید یک درس یا جهان بینی متفاوت از آن را کشف کنند، اما در مورد مسابقه فوتبال شاید نهایتاً یک ضربه کاشته و یا یک گل دقیقه آخر در یادها مانده باشد که البته این موضوع را بد نمی دانم و اصلاً خودم طرفدار فوتبال هستم. منظورم این است نباید یک موضوع را در مملکت انقدر سفت چسبید و باقی مسائل را به راحتی رها کرد.
رحیمی گفت: از سوی دیگر جریانی خالی از نشانه های ارزشمند فرهنگی، فیلم هایشان در بهترین سانس های سالن های سینما به نمایش در می آید که موجب تعجب است. البته نمایش این فیلم ها نیز برای چرخیدن چرخ سینما نیاز است، اما ای کاش روزی برسد که آگاهی و فرهنگ درست، در تمام این سرزمین متلاطم باشد و همه اقشار، سهم عادلانه ای در ساخت و نمایش آثار سینمایی در سرزمین مادری شان داشته باشند.