جنگنده چینی بهتر است یا اف ۱۶ آمریکایی؟ + عکس

جنگنده J-10 (Jian-10 یا Fighter-10)، نخستین جنگنده چندمنظوره بومی چین توسط شرکت هواپیماسازی چنگدو طراحی و ساخته شده است. این جنگنده که در غرب با نام مستعار «اژدهای نیرومند» و در ناتو با نام “Firebird” شناخته می‌شود، پروژه‌ای با سابقه طولانی است که ریشه‌های آن به اوایل دهه ۱۹۹۰ بازمی‌گردد.

 برنامه رسمی توسعه J-10 در سال ۱۹۹۸ با اولین پرواز نمونه اولیه تک‌سرنشین آغاز شد. در سال ۲۰۰۳، نسخه دو سرنشین این جنگنده برای نخستین بار به پرواز درآمد و بنا بر گزارش‌ها، J-10 در سال ۲۰۰۵ به‌طور رسمی وارد خدمت نیروی هوایی چین شد. در آوریل ۲۰۱۰، نیروی هوایی چین به‌طور عمومی از J-10، به‌عنوان نخستین جنگنده بومی نسل چهارم خود، رونمایی کرد.

از آن زمان این جنگنده در چندین نسخه توسعه یافته است. J-10B که در سال ۲۰۱۶ معرفی شد، نسخه ارتقا یافته‌ای با رادار آرایه فازی فعال الکترونیکی (AESA)، قابلیت سوخت‌گیری هوایی، سیستم کنترل بردار رانش پیشرفته و آنتن پوش دماغه بلندتر است. آخرین نسخه، J-10C، در آوریل ۲۰۱۸ رونمایی شد و به‌عنوان جنگنده نسل 4.5 در نظر گرفته می‌شود که قابل مقایسه با F-16 ارتقا یافته ایالات متحده است.

J-10C دارای ویژگی‌های قابل توجهی است که آن را در زمره جنگنده‌های پیشرفته قرار می‌دهد. رادار AESA آن، دقت، وضوح و مقاومت در برابر پارازیت بسیار بالاتری نسبت به نسل‌های قدیمی‌تر رادار ارائه می‌دهد. همچنین، استفاده از مواد کامپوزیتی در ساختار هواپیما به افزایش استحکام و کاهش وزن آن کمک کرده است.

پیشرانه و تجهیزات جنگنده جی ۱۰

جنگنده J-10 در ابتدا با موتورهای روسی Saturn AL-31FN توسعه داده شد، اما پس از مدتی چین موتور بومی خود با نام WS-10 را توسعه داد و در این جنگنده به کار برد. موتور WS-10 از نظر قدرت، عملکرد بهتری نسبت به AL-31FN دارد و این امر به افزایش توانایی‌های رزمی J-10 کمک کرده است.

همچنین، J-10 به رادارهای پیشرفته و چندمنظوره مجهز شده است که قابلیت کشف و رهگیری اهداف زمینی و هوایی را به طور همزمان دارد. این رادارها در کنار سیستم‌های اویونیک پیشرفته مانند نمایشگرهای دیجیتال، سیستم‌های هشدار راداری و سامانه جنگ الکترونیک، قابلیت‌های رزمی این جنگنده را به طور قابل توجهی افزایش داده‌اند.

از نظر تسلیحاتی، J-10 قادر به حمل طیف گسترده‌ای از مهمات از جمله موشک‌های هوا به هوای هدایت‌شونده PL-8 و PL-12، موشک‌های هوا به زمین و ضد کشتی و بمب‌های هدایت شونده لیزری و ماهواره‌ای است. این جنگنده از یک توپ دولول Gryazev-Shipunov GSh-23 در زیر ورودی هوا برخوردار است و به یازده نقطه اتصال خارجی برای حمل تسلیحات و تجهیزات مختلف تا وزن شش هزار کیلوگرم مجهز است.

این نقاط می‌توانند برای حمل موشک‌ها، بمب‌ها، مخازن سوخت و غلاف‌های اویونیک مورد استفاده قرار گیرند. از لحاظ قابلیت‌های پروازی، J-10 مانند F-16 دارای بدنه‌ای چابک و از نظر آیرودینامیکی ناپایدار است که با استفاده از یک سیستم کنترل پرواز با سیم پیشرفته تثبیت می‌شود. اعتقاد بر این است که J-10C قابلیت‌های رزمی مشابه یک جنگنده نسل 4.5، مانند رافال، دارد و می‌تواند به عنوان یک چالش جدی برای نیروی هوایی هند و دیگر رقبای منطقه‌ای تلقی شود.