آیا “مبارزه با تهاجم فرهنگی” واقعاً چیزی جز یک دروغ بزرگ نیست؟
جبار آذین
فساد و ابتذال که فرزندان فقر مادی و معنوی‌اند، به لطف و مرحمت نامدیران و نامسئولان، امروز بیش از دیروز در تمام عرصه‌های جامعه به ویژه فرهنگ، هنر و سینما و سیما دامن گسترده و ادعای پوشالی آقایان مبتنی بر مبارزه با تهاجم فرهنگی را عریان و برملا کرده است. تیپ ها و پوشش‌ها و زندگی‌ها و مناسبات و گفتارها و کردارهای مبتذل از شکاف‌ها و درزها و سوراخ ها وارد ایران نشده اند و توسط جماعتی که دست برقضا در راس امور هنری و فرهنگی و سیمایی و سینمایی و اقتصادی و اجتماعی هستند، با میل و علاقه و برنامه ریزی شده و از درهای باز وارد کشور می شوند.
وقتی یک نامدیر مبتذل و تاجر سینمایی به روایت “منوچهر محمدی” سینماگر معتبر و محترم سینمای ایران با صراحت می گوید؛ “ما ابتذال را بر تفکر ترجیع می‌دهیم! زمانی که درهای هنرمندی و هنرآفرینی به روی اغلب هنرمندان راستین بسته است و یک سری فیلملک شبه کمدی با دیالوگ ها و شوخیهای حرمت و عزت شکن خانوادگی پرده سینماها را سیاه می کند؛وقتی کیانوش عیاری سینماگر شاخص سینمای ایران با کارنامه ای از فیلم ها و سریال های درخشان اجتماعی، مجبور می شود. برای امرار معاش “ویلای ساحلی” کمدی بسازد و برای ساختن سریال هشتاد و هفت که در میان دست های مدیران سیما، هبازی می شود و این هنرمند از صدا و سیما سه و نیم میلیارد تومان طلب دارد و محسن شایان فر تهیه‌کننده متبحر سینما و تلویزیون به دلیل بی‌عدالتی های تلویزیون بدهکار و بیمار و راهی بیمارستان می شود.
هنگامی که صدرا حجازی آسمانی می شود و هیچ مدعی و سرکرده صنوف و مدیر سینمایی در آیین بدرقه او حضور نمی یابد و محسن امیریوسفی فیلمساز مستعد کشور برای زنده ماندن در سینمای بیمار ایران به اجبار”قیف”می سازد و مهاجرت هنرمندان، انزوا و بیکاری آنها همچنان ادامه داشته و تولیدات سطحی، بدون محتوا و بازاری تولیدات شبکه خانگی و تلویزیون و سینما تداوم دارد و در فیلم ها و سریال ها، سبک زندگی غربی را تبلیغ و ترویج می کنند و… سخن از مبارزه با تهاجم فرهنگی، دروغی بزرگ و مسخره است. شعار مبارزه با تهاجم فرهنگی و پاسداری از فرهنگ و ارزش ها، همان اندازه دروغ است که مبارزه با دخانیات و مواد مخدر، چرا که به عنوان نمونه فروش دخانیات در کشور میلیاردها تومان برای دولت درآمد دارد و این گونه است که در یک دهه اخیر شاهد بی بند و باری های گسترده و روآوری هزاران نوجوان دختر و پسر به استعمال دخانیات و دایر شدن ده ها مغازه فروش دخانیات و قلیان و انواع تنباکو و ذغال و دیگر مخلفات مرتبط با دخانیات و….در سراسر کشور هستیم.
در واقع در اوضاعی که روز به روز فرهنگ و باورها و اعتقادها زیر پای سیاست و تجارت قربانی می شود و سکان اداره فرهنگ و هنر و سینما و صدا وسیما به فرهنگ ناشناسان منصوب سیاست سپرده می شود و آن ها بدون کمترین شناخت از هنر و هنرمند و مردم، به نفع سرمایه و سیاست، هنر و هنرمندان را تار و مار می کنند، باید باور کرد حرف هایشان درباره علم و ایمان و اعتقادات و فرهنگ و هنر، جز شعارهایی توخالی نیستند و سال ها است که خود نامسئولان و نامدیران فاتحه ارزشها و آرمان ها و هنر و فرهنگ و معرفت و معنویت را خوانده اند.
با این اوصاف مردم و اهالی هنر و قلم حق دارند که اعتماد و اطمینان خود را از مدعیان پاسداری و تعالی فرهنگی و اجتماعی کشور دریغ نمایند!
