چرا آمریکایی‌ها علیرغم هشدارهای طوفان، شهرهای خود را ترک نمی‌کنند؟ راز مقاومت در برابر طبیعت چیست؟
با وقوع طوفان سهمگین و ترسناک میلتون در فلوریدا، ده‌ها هزار نفر از افراد با ترک خانه‌هایشان و دور شدن از مناطق ساحلی در پناهگاه‌ها ساکن شدند؛ اما باوجود هشدارهای فراوان درباره طوفانی که یکی از قوی‌ترین طوفان‌های ثبت‌شده در تاریخ بود و صدور دستور تخلیه برخی مکان‌ها، بسیاری از افراد منازل‌شان را ترک نکردند.
با آغاز طوفان، تماس‌ها با نیروهای امدادی افزایش یافت و در شهر هیلزبورو تامپا، بیش از ۵۰۰ نفر که در خانه‌های سیل‌زده گرفتار شده بودند، دست به دامان نیروهای امداد شدند. یکی از مقامات این شهر هم اعلام کرد که تا فردای روز طوفان، بیش از ۳۵ نفر را نجات داده‌اند. به گفته او، سطح سیلاب در شهر بالا بوده و چراغ‌های راهنمایی و رانندگی خاموش شده بود؛ خطوط برق و درختان قطع‌شده و تجهیزات فاضلاب شهر زیرآب رفته و آب عمومی را آلوده کرده بود.
حالا بحثی که مطرح است این است که چرا برخی افراد باوجود هشدارهای فراوان، حاضر به تخلیه خانه‌هایشان نمی‌شوند؟ تخلیه منزل، در پی اعلام هشدار وقوع طوفانی بزرگ، گرچه اقدامی منطقی است، اما آن‌قدرها هم که به نظر می‌رسد آسان نیست و مستلزم پول، برنامه‌ریزی، توانایی ترک و مهم‌تر از همه، رسیدن به این باور است که تخلیه کردن بهتر از ماندن است.
در این بین، آژانس مدیریت اضطراری فدرال و مرکز مخاطرات طبیعی آمریکا، در پروژه‌ای به بررسی انگیزه افراد برای ترک یا جستجوی سرپناه در جریان طوفان پرداخته و به سه دلیل اصلی رسیدند که چرا عده‌ای باوجود هشدارهای جدی وقوع طوفان، حاضر به ترک خانه‌هایشان نیستند؟
هزینه بالای تخلیه
تأمین شرایط حمل‌ونقل و مکانی برای اقامت ازجمله هزینه‌هایی است که در هنگام تخلیه منزل باید به آن فکر کرد و مستلزم منابع مالی است که بسیاری از افراد از آن‌ها بی‌بهره‌اند. امروزه یک نفر از هر ۹ آمریکایی، با فقر دست‌به‌گریبان است و بسیاری از آن‌ها گزینه‌های مالی محدودی دارند.
مثلاً در سال ۲۰۰۵ و در جریان طوفان کاترینا، بسیاری از افراد وسیله نقلیه نداشتند و نمی‌توانستند با اتوبوس نقل‌مکان کنند و درنهایت در برابر یک طوفان مرگبار سرگردان شدند و حدود ۱۴۰۰ نفر در این طوفان جان باختند که بسیاری از آن‌ها در خانه‌های سیل‌زده بودند.
با صدور دستور تخلیه، مسائل لجستیکی متعددی نیز رخ می‌دهد: از کمبود بنزین و گاز گرفته تا ایجاد ترافیک و سرگردانی افراد که حتی ممکن است نتوانند قبل از وقوع طوفان سرپناهی پیدا کنند. چنین اتفاقی را در جریان طوفان فلوید در سال ۱۹۹۹ شاهد بودیم. افرادی که تخلیه‌های گذشته را تجربه کرده‌اند یا ویدیوهایی از ترافیک‌های بزرگراهی پیش از طوفان را دیده‌اند، ممکن است از ترس اسیر شدن در ترافیک، حاضر به تخلیه منزل نشوند.
سلامتی، حیوانات خانگی و توانایی فیزیکی
تخلیه برای افراد از کارافتاده یا سالمندان چالش‌برانگیزتر است. تخلیه زندانیان داخل زندان، خانه‌های سالمندان و یا افراد دارای معلولیت بسیار سخت است و درعین‌حال بسیاری از پناهگاه‌ها برای تامین نیازهای آن‌ها تدارک دیده نشده‌اند. مثلاً راهروی بسیاری از این پناهگاه‌ها برای عبور ویلچر باریک است.
جابجایی افرادی که شرایط آسیب‌پذیرتری دارند و جابجایی‌شان در شرایط استرس‌زا، دشوار است، کار تصمیم‌گیری درباره تخلیه را سخت‌تر می‌کند؛ هرچند که عدم تخلیه نیز می‌تواند کشنده باشد. در سال ۲۰۱۷ و در جریان طوفان ایرما، هفت نفر از ساکنان خانه سالمندان در اثر قطع برق و گرمای شدید در مرکزی در فلوریدا جان باختند و با آلودگی یا تعطیلی احتمالی سیستم‌های آب عمومی، امکان شیوع بیماری‌های عفونی نیز افزایش می‌یابد.
کار برای افرادی که حیوانات خانگی دارند نیز سخت است ؛ صاحبان حیوانات خانگی به دلیل مشکلات حمل‌ونقل حیواناتشان و یافتن سرپناه برای آن‌ها به‌ندرت حاضر به تخلیه منازل‌شان می‌شوند. چرا که در جریان طوفان‌های مخرب، ممکن است روزها تا هفته‌ها طول بکشد تا مردم بتوانند به خانه‌هایشان بازگردند.
عدم درک ریسک
تصور افراد از شدت خطر نیز ممکن است مانع از خروج آن‌ها از منازل‌شان شود. مطالعات حاکی از آن است که زنان و اقلیت‌ها خطرات طوفان را از سایرین جدی‌تر می‌گیرند و احتمال بیشتری برای تخلیه یا رفتن به پناهگاه‌ها دارند و زنان تقریباً دو برابر بیشتر از مردان در هنگام صدور دستور تخلیه اجباری، خانه‌هایشان را ترک می‌کنند.
اگر مردم قبلاً طوفانی را تجربه کرده باشند که خسارت قابل‌توجهی نداشته، ممکن است خطرات طوفان آتی را دست‌کم گرفته و خانه‌هایشان را ترک نکنند. افرادی که حاضر به رفتن به پناهگاه‌ها نشدند، ترجیح می‌دادند که در خانه در کنار خانواده یا دوستانشان بمانند و البته باید این را هم در نظر داشت که شرایط در پناهگاه‌ها گاهی بد، شلوغ و فاقد حریم خصوصی لازم است.
از سوی دیگر مردم در مورد ایمنی و اینکه آیا در پناهگاه‌ها نیازهای آن‌ها برآورده خواهد شد یا خیر نیز نگرانی‌هایی دارند؛ از نگرانی درباره تمیزی، ایمنی و وجود مکان‌های خصوصی برای اعمال مذهبی گرفته تا یافتن غذای مناسب و غیره.
